Hüzünlü Vakit

Hüzünlü vakitlerin ellerinde ıslanırdı düşlerim
Kayan bir zeminde dik durma telaşındayken.
Her yağmur damlası gözümden düşeni saklardı
Ve yolum hep ağlayan şiire düşerdi
Bu kaçıncı ağlak şiirdi
Kaçıncı yüreğimi toplayışımdı?
Unuttum belkide!

Unutamadığım!
Sancıyan solumun rıhtımında kalmışlığımın ilk olmadığı
İçimde ki ölü kuşların çığlığı martıların sesiyle yarışırca yükselişiydi
İçimin ağrısı aynada ki yüzümü kanatırken
Kendime öfkelendim!
Yüreğine dokunan yüreğime kızdım
Gözlerine akan gözlerime sitem ettim
İçime ağladım...

Düşlerimin büyüklüğüne
Yüreğim suçuna seni ortak bildim
Seni hep Munzur'a benzettim
Suskun ve hırçın içine akıyordun
Bense Dersim kadar yaralıydım.

Bir yanım Anadolu
Bir yanım Dersim olurdu
Öfkede Karadenizdim.
Hırçın vururdum yüreğinin kıyılarına.
Sen Munzur'un akışında türkü olur
Şiirler okurdun sürgünlüğüme
Ben de gözlerinde sokluklanırdım
Esmer gülüşüne palazlanır
Yüreğinde kaybolurdum
Taparca severdim seni...

Tanrıya her el acışımda seni dilerdim
Düşlerimi ekerdim yüreğine
Gelip toplardın duâlarımı meleklerle gökyüzünden
Ben yinede inadına seni duâlarıma katardım...

Ah yokluğuna yorgun düştüğüm!
Sensiz vakitler yangınıma körükle geliyor, boşluğuna düşüyorum
Ürkütüyorum geceyi
Gecenin kanatlarında sana geliyorum
Yudum yudum gözlerini içip sen oluyorum
Karanlık gecenin soğuk kollarından kurtulup
Nefesine sarılıyorum
Sen mavi göğüm
Yüreğimin ağrısı
Sevdama ev sahibi
Sen yine de inanma hiç
Ben hep seni sevdim
Yerde bulduğum gökyüzüm...

Gülşen Polat

Şair Gülşen Polat ile iletişim kurmak için